opvoeden,  peuter,  televisie

Help! Mijn dochter (3) is verslaafd!

20 november 2017 / 15 Comments

Als ze de kans kreeg keek ze de hele dag tv.
Dat hebben wij uiteraard verboden, dus kijkt ze ook weleens naar Netflix, YouTube of een dvd.

En dan te bedenken dat wij vroeger, toen ík peuter was, alleen een zwart-wittelevisie hadden waarop mijn vader een keiharde klap moest geven voordat hij het deed. En dat de enige kinderprogramma’s ‘Sesamstraat’ en ‘De Fabeltjeskrant’ waren en ik ‘De Fabeltjeskrant’ nog heel stóm vond ook.
Maar ondanks dat er vandaag de dag ietsiepietsie meer te kiezen valt, vind ik de meeste kindertv verschrikkelijk irritant.
Om te beginnen heb ik een hekel aan ‘Dora the Explorer’. Dora is een onuitstaanbaar meisje dat de taak heeft om onze peuters Engels te leren en bevelen uitdeelt om dat doel te bereiken.
Zo zag ik een keer – tegen wil en dank – een aflevering waarin Dora van een heuvel sleede. Dora riep tegen de slee: “Stop, slee!” Maar de slee luisterde niet. (Vervelende eigenschap, ik weet er alles van. Onze slee luistert ook nooit. En onze kinderen ook niet, trouwens.)
Wat bleek nou? De slee verstond geen Nederlands. (Aha, dat is waarschijnlijk ook het probleem bij onze slee, pardon, kinderen. Dat krijg je ervan, ze hebben natuurlijk te vaak naar Dora gekeken.)
Dora hoefde alleen maar te roepen: “Stop, sleigh!” En ja hoor, de slee begreep de boodschap en remde af.
Ik heb me de rest van de middag afgevraagd wat het verschil tussen “Stop, slee” en “Stop, sleigh” precies is.
Een andere keer verzocht, excuseer, beval Dora de jeugdige kijkertjes om te zeggen: “Go down, flower.” Mijn dochter zweeg in alle talen, waarop Dora enthousiast riep: “Goed Engels gesproken!” en mijn dochter stoïcijns zei: “Ik heb helemaal niet Engels gesproken. Bloemen kunnen niet praten.”
Nog veel erger dan Dora vind ik Kai Lan. Kai Lan is in het leven geroepen om onze kinderen, jawel, Chinéés te leren.
De meeste kinderen spreken hun eigen moedertaal niet eens goed, laat staan dat ze het fatsoen hebben om zich aan beleefdheidsnormen te houden. Maarrr, ze weten nu wél hoe je ‘dank je wel’ en ‘tot ziens’ tegen een Chinees moet zeggen.
Als ze iets onverstaanbaars willen zien kunnen ze trouwens net zo goed naar ‘Teletubbies’ kijken. Ook al zo’n heerlijk programma, als je tenminste een peuter bent die gek is op herhalen, herhalen en herhalen. En herhalen.
De Teletubbies kijken in iedere aflevering naar een filmpje en als dat afgelopen is, roepen ze in koor: “Nog een keer!”
“Ha,” dacht ik de eerste keer nog naïef. “Misschien gebeurt er déze keer iets spannends.” Maar nee. Ze keken precíes hetzelfde, slaapverwekkende filmpje over kindjes die een geitje aaiden gewoon nog een keer. Exact hetzelfde filmpje! Hoezo?!
En dan heb ik nog niet eens gezegd dat ze slapen onder aluminiumfolie.
Op dit moment is bij ons thuis ‘Masha en de beer’ erg geliefd; een programma over een mateloos irritant, hyperactief kind dat precies mijn eigen peuter is, maar dan iets minder erg.
Mijn peuter noemt het “Mastebeer.” (Je kunt je voorstellen dat het een klein beetje gênant is als ik aan het telefoneren ben en de peuter er dwars doorheen krijst dat ze nú Mastebeer wil.)
Mijn oudste zoon keek als tweejarige graag naar ‘De bruine beer in het blauwe huis’. Voor wie dat niet kent: het gaat over een bruine beer die in een blauw huis woont (je verwacht het niet).
Mijn oudste dochter vond Mega Mindy leuk (ik niet). Of nee, dat zeg ik verkeerd. Ze vond Mega Toby leuk. Zodra hij in beeld verscheen, verzuchtte ze gelukzalig: “Oehhhh, Mega Tóby!!!”
Ik gaf haar op dát punt overigens geen ongelijk. Mega Toby is toch stukken beter dan die David de Kabouter waar wíj als kind mee opgescheept zaten.
Met een vriend had ik het eens over de kinderprogramma’s die wij vroeger keken. Hij komt uit Indonesië en verstaat geen Nederlands. (Gemiste kans voor de Indonesische kindertelevisiemakers.)
Zodoende communiceren we met elkaar in het Engels. En dat zónder dat we als kind ooit naar Dora hebben gekeken.
Toen ik hem vertelde over ‘Sesamstraat’ heb ik er alleen maar niet bij gezegd dat er altijd een hoofdstuk werd voorgelezen over ‘Dicky Dick’ (‘a red pussy’).
Ja, zeg nou zelf, vroeger was de televisie veel kindvriendelijker.
Kunnen ze niet gewoon ‘The Addams Family’ en ‘Purno de Purno’ opnieuw uitzenden?
Of die tekenfilm over dat eendje, Alfred Jodocus Kwak. Met die sympathieke kraai. Dat was pas leuke kindertv!

Lees ook: Mijn dochter heeft verkering

Misschien ook leuk voor jou

Moederdag versus Vaderdag

12 mei 2018

Dingen die ouders nóóit zeggen

4 juni 2020

Sint-Maarten

11 november 2018

15 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *